Ierland

In 1994 wandelde ik 5 weken in Ierland. Twee weken begeleidde ik een groep in Connemara , op de Aran Eilanden en door de Burren, langs een mij bekende wandelroute. Niet erg want Ierland gaat nooit vervelen.

Maar daarna ben ik vanaf midden september nog 3 weken lang in m’n eentje nieuwe routes gaan verkennen. Ik begon in Newport, waar ik na enkele dagen rust voor het eerst Croagh Patrick (764 m), de Heilige Berg van St. Patrick beklom. Ik moet in 1994 uitzonderlijk braaf zijn geweest want het was schitterend                        

weer en het uitzicht vanaf de top is met geen pen te beschrijven. Hier zou volgens de overlevering St. Patrick in het jaar 441 veertig dagen en nachten biddend en vastend hebben doorgebracht. Hij overwon toen demonen en slangen die hem kwelden en sindsdien zijn er geen slangen in Ierland. Demonen? Kijk eens diep in een glas Guinness, wie weet.

Vervolgens begaf ik mij te voet langs de Western Way, een lange-afstandswandeling, naar Oughterard in Connemara. Daar eindigt deze route.

Zeur niet over regen in Ierland. In Nederland regent het veel vaker en het is hier kouder, want wij hebben geen warme golfstroom. Aan de west- en zuidwestkust van Ierland groeien palmen, echt waar! In die 5 weken heeft het maar 1 dag geregend en dat was net mijn laatste wandeldag, de laatste etappe van de Western Way van Maam naar Oughterard. Maar toen was het ook goed raak en dit is zonder regen al het modderigste deel van de route. Er is geen pad en je loopt dwars door een zeer nat moeras met hoge pollen langs Lough Corrib. Het stortregende de hele dag en mijn nieuwe, erg dure, ademende AGU regenjack bleek te lekken als een gieter. Vele malen heb ik AGU vervloekt; weliswaar kreeg ik later van hen een nieuw jack, maar dat lekt even hard. In dat ruige terrein viel ik ook nog eens languit in de blubber en er was geen beschutting om even een boterhammetje op te eten. Kortom, ik was nat tot op mijn huid en zonder mijn Walkman met Ierse muziek was ik vast in tranen uitgebarsten.

Tenslotte kwam ik op een asfaltweggetje, waar ik flink ben gaan springen en dansen om warm te worden. Ik was al 4 uur aan het ‘bogtrotten’ (door een ‘bog’, een veenmoeras lopen zonder pad) en nu kwam er nog 9 km langs een doodlopend asfaltweggetje. De kans op liften was minimaal maar na een klein uurtje wandelen in de regen kwam er een Fransman langs die verkeerd was gereden en me meenam naar het pension in Oughterard waar ik al had gereserveerd. Na een warme douche toog ik met droge kleren naar het plaatselijke ‘Tea House’, waar ik chocolademelk en warme ‘Apple Crumble Pie’ bestelde. Heerlijk, dus ik vroeg meteen om het recept dat door de kok werd opgeschreven. En toen ik vertelde hoe ik die dag had geleden, kreeg ik nog een grote punt cadeau. Zo gaat dat in Ierland en daarom ga ik er zo graag heen.

Nu we toch in Ierland zijn, geef ik er gelijk maar een eenvoudig recept van het heerlijke Ierse Sodabrood bij. Ontzettend lekker en binnen ongeveer ½ uur op tafel.